tulaLA

LARO

Akala ko'y mararating ko na ang rurok ng pagmamahal,
at makakamtan na ang seguridad at kaligayahan,
ngunit sa likod ng aming isipan may pag-aalinlangan,
nararamdaman sa isa't-isa'y pa'no matutugunan.

Kung sa pakiwari mo sa kanya'y laro lang ang lahat,
hindi gaanong maramdaman kung pag-ibig nya'y sapat,
ang pansamantalang tamis ng halik, init ng yakap,
at sa isang iglap, napalitan ka't nawala ang lahat.

Talaga naman pag-ibig, mapaglaro kang tunay,
hindi ko alam kung anong kapangyarihan ang tunay mong taglay,
sa mga taong nahuhumaling sa angking kulay,
pangpanandalian nga lamang ba ang lahat o panghabangbuhay?

Ako'y iyong nabulag kahit sa diskarteng sablay,
sa iyong pagpapatawa at ngiting nakamamatay,

ang pungay ng iyong mga mata'y pang-agaw buhay,
pesteng pag-ibig, ito ba talaga ang iyong pakay?

Linlangin, utuin, gaguhin at patayin,
makatapos ang lahat ng kaligayaha'y kikitilin,
unti-unting naupos, nagpalagay-bitin,
ang pulang kulay ng pag-ibig na ngayon ay kulay itim.

Hindi na dapat umasa sa taong katulad nya,
akala sa kanya makakamtan ang tunay na ligaya,
pinaikot, pinaglaruan sa mga palad nya,
pagkatapos gamitin, paasahin, pinagmukhang tanga.

O kelan darating at makakahanap ng lalaking matino,
na makapagpapaligaya't magpapatibok nitong pagal kong puso?
Nawalan ng pag-asa, lubhang ako'y pagod na,
dito sa laro ng pag-ibig at sa mga drama.

Tama na muna pag-ibig, ako sa iyo'y suko na.

January 16, 2007, finalized on January 23, 2007.
by: Niko Angelo B. Mendoza.